3e verdieping, kamer 11 - Julio en Damon.

Kamer 11, de slaapkamer waar het gelukkige echtpaar die er veertig jaar geleden woonden hun nachten spendeerden. De kamer bevind zich aan de achterkant van het huis, en omdat deze zich precies bevind in de linkerhoek van het huis, is deze kamer net iets groter dan de anderen. Een groot klassiek raam siert de kamer, waar de wit kanten gordijnen om de witgekleurde kozijnen heen dansen, zelfs als het raam dicht is. Ook is er een deur die tegelijk ook als raam diend, die naar het balkon leidt. Voorheen stond er een groot tweepersoons hemelbed dat bijna de hele kamer in beslag nam, maar vandaag de dag staan er twee grote eenpersoonsbedden, elk aan een kant van de deur. Ook staat er twee identieke witte nachtkastjes. Onder het raam staat een bureau, die gedeeld zal moeten worden. Als je de deur van het balkon opent, zal je merken dat deze als een gek kraakt. Als je eenmaal op het balkon staat, staat er een verroeste ijzeren schommelstoell, die zo gammel is dat je er niet meer op kunt zitten. s'Nachts, als het duister is gevallen en de ogen zijn gesloten, schommelt deze stoel rustig een halfuur, soms een uur achterelkaar door. De muren van de kamer zijn licht grijs, en is over het oude behang heen geverfd, waardoor je de patronen van het verleden nog precies kan zien. Er ligt een eikenhouten vloer, met een groot rond, zwartgekleurd vloerkleed. Verder zijn er twee grote schuifkasten, waar de nieuwe bewoners hun kleding in kunnen stoppen. De badkamer zit vast aan de kamer, die ook gedeeld moet worden. Er staat een badkuip, met een douchekop. Ervoor hangt een douchegordijn, die meestal gewoon wezenloos open hangt. Er is een wc, en een plaat met twee wasbakken erin. Onder elke wasbak zit een kastje, waar ieder zijn spullen kwijt kan.
Nu het beddengoed dat met zwart grijze streepjes bedrukt is nog fris ruikt, en het hoofdkussen nog ongedeukt op het bed ligt is het nog rustig op de kamer, bewoond door mensen die er deels wel en deels niet zijn. Mensen die de realiteit niet onder ogen willen zien, en er alles aan zullen doen om de levenden van hún plek te drijven.


Regels:
Kloppen!
En niet teveel mensen in één keer op de kamer.

~


@ Julio
Ik had de kamer maar vast aangemaakt, als je nog iets wil aanpassen in de beschrijving of aan de regels moet je het maar even laten weten, dan verander ik het wel :'D

Toen Damon de deur van zijn nieuwe kamer had geopend, was zijn kamergenoot er nog niet. Hij haalde zijn schouders op. Zijn huisgenoot zou vanzelf wel op komen dagen, en tot die tijd kon Damon nog mooi even de boel verkennen. Misschien zelfs zijn tassen al helemaal uitpakken. Hij bekeek de bedden. Welke zou hij nemen? Uiteindelijk gooide hij zijn tassen maar op het rechter bed, het maakte verder toch niets uit, het leek allemaal precies op elkaar. Met zijn handen in zijn zij bekeek hij de kamer. Niet te druk, niet te licht maar ook niet te donker. Het beviel hem wel. Er hing een sterke geur van vrouwenparfum in de kamer, wat Damon deed walgen. Het was echt zo'n typisch oude vrouwen geurtje. Hij opende de deuren van het balken, en een vlaag van frisse lucht stroomde de kamer in. Dat was beter. Het was nog wel wat kaal in de kamer, maar daar kon wat aan gedaan worden. En Damon's kennende, bleef het toch niet lang zo netjes als het nu was. Damon liet zich op de rand van zijn bed zakken. Hij zou maar moeten wennen aan deze kamer.

Even later kwam hij aan op de derde verdieping. Zijn ogen gleden over de deuren, en stopten bij de deur waar '11' op te lezen stond. Even wisselde hij zijn koffer van hand, terwijl hij naar de deur liep. Hij verwachtte niemand te zien in zijn kamer, vermits hij dacht dat zijn kamergenoot er nog steeds niet was. Toen hij de deur opende en plots een witharige gast zag staan, schrok hij dan ook. 'Wow, chi sei tu?' Was zijn eerste reactie. Het duurde maar enkele seconden tot hij doorhad dat dit zijn kamergenoot moest zijn. 'Ah, bongiorno!' zei hij met een lach, 'Mijn kamergenoot is er al!' zei hij luid, terwijl hij z'n koffer de kamer indroeg. Onmiddelijk gooide hij de deur achter zich dicht en breed lachend bekeek hij de jonge gast van bijna juist zijn grootte, terwijl hij zijn koffer tegen de grond plofte en zijn rugzak erbij opgooide. 'Julio is de naam!', zei hij nog steeds even opgewekt, en schudde hem guitig de hand, terwijl hij hem drie kussen gaf. 'Ah, mia amico! Ik had je nog niet verwacht!' Nog steeds bleef hij zijn hand schudden. 'Kom op, hoe heet je, wittekop?' Het leek alsof zijn dag niet meer stuk kon, en zo voelde hij zich ook.

(Het is pérfect! )

Damon was aangenaam verrast door de jongen met het rode haar, wiens naam blijkbaar Julio was. 'Wittekop? Nou, noem me maar Damon, rooie,' zei hij grinnikent, maar niet gemeen bedoeld. 'Goed je te ontmoeten,' Hij glimlachte, en terwijl hij de jongen bekeek viel hem op dat ze totaal verschillend van elkaar waren. Terwijl Julio een warme uitstraling over zich heen had, was Damon echt een ijskonijn. En dan kwam het háár nog. En toch had Damon wel het gevoel dat het een goeie kamergenoot zou zijn, in ieder geval niet een of andere nerd, of een of andere mietje. Gewoon, kerels. Damon glimlachte. 'Ben je Italiaans, ofzo?' vroeg hij, terwijl hij hem geïnteresseerd aan keek.

'Ah Damon!' herhaalde Julio opgewekt, en grinnikte om zijn weerwoord. Grijnzend keek hij hem aan. Hij zag het direct: Damon was een coole gast. Ze gingen elkaar mogen. Plots werden zijn ogen groot toen hij Damons vraag hoorde. Hij vond het altijd gewéldig als iemand er naar vroeg. 'Si!' zei hij overtrots. 'Un ragazzo italiano!' zei hij lachend. 'Ben jij van ergens over de wereld?' zei hij met een grijns, terwijl hij zich omdraaide en eens rondkeek in de kamer. Pas nu viel het hem op hoe groot en hoe prachtig het hier was. Ondertussen liep hij naar zijn koffer en tilde ze op, tot hij plots bedacht dat hij nog geen bed gekozen had. 'Hé Dàmoné!' zei hij met een Italiaanse klank, 'Welk bed wil jij?'

Damon grinnikte. Een Italiaan dus, dat zou nog wat worden. 'Ik kom uit Lhasa, Tibet,' zei Damon. Mensen vonden het altijd vreemd om te horen waar hij vandaan kwam, aangezien hij er niet echt 'tibetaans' uit zag. Dat kwam door zijn moeder, die was een amerikaanse, ook met spierwit haar. Damon wees naar het bed waar zijn tassen op lagen, als een antwoord op Julio's vraag. 'De bedden verschillen toch niet,' zei hij, en besefte ineens dat hij de badkamer nog niet eens had bekeken. Hij keek naar de deur die naar de badkamer moest leiden, en opende die. 'Hnn, groot genoeg,' zei hij met een grijns. Hij was allang blij dat hij niet in een stinkhok was geplaatst, maar deze kamer ging boven zijn verwachtingen uit.

'Uit Tibet?' herhaalde hij duidelijk verwonderd, 'Dat had ik niet verwacht!' zei hij met een grijns. Ondertussen liep hij naar het vrije bed, en gooide zijn koffer erop en opende de goudkleurige gespen. De bovenste flap gooide hij open, zodat al zijn kleren zichtbaar werden. Allemaal netjes opgevouwen, perfect in de koffer passend. Z'n moeder had het voor hem gedaan. Vanboven lag het belangrijkste uit heel zijn koffer. Een ingekaderde foto van zijn zus. Zijn zus was nu bijna 14 jaar, maar ze zag eruit als iemand van 17. Ze kreeg veel aandacht van de jongens en kleedde zich nogal openlijk. Julio wees haar er wel eens op, maar hij liet haar maar begaan. Hij was er toch om op haar te passen. Met een voldane grijns pakte hij die op, keek er even trots naar, en zette het toen op zijn nachtkastje. Het donkere ebbenhout contrasteerde met het wit van het tafeltje. Even maakte hij zich kort even zorgen over haar, nu dat hij niet thuis was, maar hij besloot er nu niet aan te denken.
Julio keek om naar Damon die in de deuropening van de badkamer stond. Omdat hij ook wel eens benieuwd was liep hij er heen, en leunde naast hem, zodat hij ook kon binnenkijken. De badkamer was schitterend, net als de kamer trouwens. Hun kamer was waarschijnlijk groter dan hun huis! In Italië woonde hij in een klein huisje, met enkel een lelijk oranje gekleure douche. Alles was er ouderwets en vervallen, maar niemand kwam iets tekort. Nooit hadden ze behoefte gehad aan verandering of renovering.
Julio draaide zich om en keek opnieuw hun kamer in. Ze was reusachtig nu hij er zo naar keek. En het onmenselijke raam waardoor het licht perfect en warm de kamer binnenviel. 'Het is hier wel nog wat kaal,' bedacht hij zich luidop en keek naar de lege muren. Een geniepige grijns verscheen om zijn lippen en hij keek naar Damon. 'Ik heb misschien wel wat..', en wiebelde even met zijn wenkbrauwen. 'Als je van vrouwelijke schoonheid houdt, natuurlijk..?' Hij grijnsde alsof hij een groot geheim had, en hij niet kon wachten om het hem te laten zien.

'Dat hoor ik wel vaker,' zei Damon met een glimlach. 'Mijn moeder is een amerikaan, vandaar,' verklaarde hij, en had het allemaal wel gezien in de badkamer. Hij ging op de bureaustoel zitten die voor het bureau stond, en keek verwonderd naar de tas van Julio. No way dat hij die zelf zo netjes had ingepakt. Bij Damon kon je wel zien dat hij het zelf had gedaan, want alles lag door elkaar, en alles lag ook helemaal in de kreukels. Ook vielen zijn ogen op de foto die Julio had neergezet, vast en zeker familie, ze leek ontzettend veel op hem. Hij besloot er verder maar niet naar te vragen. Damon knikte op Julio's opmerking over de kaalheid van de kamer, het was inderdaad nog een beetje leeg, en emotieloos, al keek hij wat verwonderd op toen Julio hem vroeg of hij van vrouwelijke schoonheid hield. 'Zie ik er uit als een homo?' zei hij droog, en grinnikte. 'Tuurlijk hou ik van vrouwelijk schoon,' zei hij, benieuwd naar met wat Julio op de proppen zou komen.

Julio moest lachen om Damons vraag. 'Oke dan..' zei hij terwijl hij met zijn wenkbrauwen wiebelde en naar zijn koffer snelde. 'Bereid je dan maar voor, op het mooiste, beste, geweldigste van vrouwelijk schoon!' Met zijn handen graaide hij onder de mooi gevouwen stapeltjes van kleren, en voelde toen het glimmende posterpapier. Over zijn schouder keek hij naar Damon, en grijnsde breed. 'Mag ik je voorstellen..' Met een vloeiende beweging haalde hij de poster eruit en liet hem openvallen, zodat de bedrukte kant zichtbaar werd. '.. Barbara!' Julio hield de poster voor zich ter hoogte van zijn schouders, en toen hij helemaal openviel, rijkte hij tot aan zijn knieën. De rol was zo breed als hijzelf was, en op het papier pronkte een bikini-babe, of beter gezegd: een monokini-babe. Ze had krullerige, lange bruine haren, keek zwoel naar hen en haar boezem was perfect rond en had een grootte waarvan Julio enkel kon dromen. Ze zat uitdagend op haar knieën en droeg een broekje dat net genoeg verborg. Alsof het zijn godin was showde Julio de poster.
'En?' vroeg hij met grote ogen en de uitstraling van een klein kind, 'Wat vind je van m'n vriendin?' Hij grinnikte en wapperde even met het papier.

Damon grinnikte even om Julio's kindheid, maar hield op met lachen toen het blaadje eenmaal uitgevouwen was. 'Phieeeuw,' floot Damon, en wiebelde even met zijn wenkbrauw. 'Je overdrijft niet,' zei hij, terwijl hij zijn ogen over het vrouwelijk schoon lied glijden. Nog even bleef hij kijken, en sprong toen op. Hij liep naar zijn eigen tas, en ritste een van de zijvakjes open. Leeg. 'Ik heb ze toch echt meegenomen,..' mompelde Damon onverstaanbaar, en ritste een ander zijvakje open. 'Aha,' zei hij en glimlachte. Een hele stapel tijdschriften verscheen uit zijn tas. De meeste waren over oosterse vechtkunsten en martial arst. 'Als het goed is zit hier ook nog wel wat tussen,' zei Damon, en ging alle boekjes na. De onderste drie gingen echter niet over vechtkunsten. Damon grijnsde, en draaide zich om naar Julio. 'Bereid je voor op orginele tibetaanse schoonheid,' zei hij, en gooide de boekjes richting Julio.

Toen Damon naar zijn tas liep, legde Julio Barbara trots op zijn bed. Hij was blij dat Damon echt wel nice was, kon lachen om wat hij zei, van mooie grietjes hield. Toen hij terug richting Damon keek, was hij nieuwsgierig om wat hij bij had. Proberend iets te zien, rijkte hij zijn hals uit. Met grote ogen en een brede grijns, ving hij de boekjes die in zijn richting kwamen. 'Mamma mia..' mompelde hij in zichzelf terwijl hij de covers bekeek. Zijn ogen glunderden en snel begon hij erdoor te bladeren. 'Mamma mia..' klonk het opnieuw, toen hij het boekje in de lucht hield en een pagina zich tot drie keer openvouwde en een prachtlijf tentoonstelde. Het hele boekje stond vol met vrouwen in allerlei poses en toestanden. Julio haalde met een grijns alsof hij neergeslagen was zijn hand door zijn haar, en keek naar Damon. 'Ik kan je niet beloven dat je deze ooit nog terugkrijgt..' zei hij en grinnikte, terwijl hij snel door de volgende bladerde.
Nadat hij alles eens had bekeken, legde hij de boekjes op zijn bed, en legde zichzelf vervolgens er ook op. Hij legde zijn benen over elkaar, en stak zijn handen achter zijn hoofd. Een genietende zucht ontsnapte hem.

'Haha, hou ze zolang je wilt, maar geen geruk als ik ook in de kamer ben,' zei Damon lachend, en legde de rest van zijn tijdschriften op het bureau wat er stond. Hij haalde er eentje van de stapel, en liet zich toen op zijn eigen bed zakken. De bedden waren in ieder geval wel zacht, niet een of andere plank waar je je rug op zou breken. Damon bladerde wat door zijn tijdschrift heen. Dit was er eentje die hij nog niet had gelezen. Er stonden dingen in over vechttecknieken, nieuwe soorten wapens, nieuwe soorten trainingsstijlen. Tevreden bladerde hij wat door het boekje heen, maar eigenlijk had hij totaal geen zin om te lezen. Hij zuchtte en gooide het boekje maar weer aan de kant. 'Zeg, valt er nog wat te beleven in dit huis? Ik bedoel, interessante ruimtes, interessante vrouwen, interessante gigantische televisie's?' Damon was verder het huis nog niet echt in geweest, dus hij was best wel benieuwd geworden.