De keuken.

De keuken is de eigendom van Marie Jhons, het straat meisje dat Kamikaze had aangenomen als kok. Koken doet ze geweldig en ze weet alles over eten en drinken. De keuken heeft zij mogen in richten en ze heeft het er zeker een stijvolle keuken van weten te maken.
In het midden van de keuken staat een enorm kookeiland, om het kookeiland stonden allemaal aanrechten. Er stond een vaatwasser, een afval machine en een enorme koelkast met de heerlijkste dingen er in. Er staat een koffie machine, een automatische warmwater koker en andere luxe dingetjes

Toegang: alleen als je corvee hebt
Regels: alles schoonhouden.

Marie had net de lijst gemaakt met de mensen die corvee hadden. De meeste namen had ze verkeerd geschreven aangezien haar schrijf kunsten nu niet helemaal geweldig waren. Marie zuchtte, ze was veel liever aan het koken dan zo'n stomme lijst maken. Het enige leuke was, dat zij lekker mocht weten wie met wie corvee ging doen. Eindelijk had ze het gevoel van macht, iets wat Marie helemaal niet kende.
Eens kijken wie ze bij elkaar zou doen. Met haar pen krabbelde ze over het papier heen en maakte de groepjes:
Clerk en Sajo- maandag
Julo en Jera- dinsdag
Asa en Flinder- woensdag
Sak en Jadon- donderdag
Kati en Demon- vrijdag
Alis en Isigo en Fiktoria- zaterdag
Marie hoopte dat ze alles een beetje goed geschreven had. Ze hoopte niet dat ze er nog uitleg bij moest geven. Het was toch wel duidelijk dat ze gewoon moesten helpen met afwassen, koken en schoon maken? Vast wel, dacht Marie bij zich zelf. Deze avond zou ze nog alleen koken. Dat had ze ook veel liever, maar aangezien Micha niet wilde dat het een stel verwende nesten werden, moesten zij ook helpen in het huis houden.

Marie keek op de lijst wie vandaag moest koken. Deze twee hadden mazzel aangezien ze hier pas de eerste dag waren en in de na middag waren. Het enige wat ze moesten doen was koken, tafel dekken, afruimen en afwassen.
Marie keek de huis kamer in waar Katie zat en riep haar. 'Katieeee corvee! Damoooonn corvee!', gilde ze naar de twee. Niet dat ze Damon in de huis kamer zag zitten. Waarschijnlijk zat hij boven, hij zou het vast en zeker wel gehoord hebben. Marie had al allemaal kook spullen neer gelegd. Ze gingen vanavond bolonaige maken. Hopelijk konden ze een beetje koken. Nou ja zij zelf was er ook nog.

Damon haalde zijn wenkbrauw op, toen hij iemand keihard zijn naam hoorde roepen. 'Corvee?' mompelde hij in zichzelf. Hij liep de trap af naar beneden, en zag uiteindelijk een vrouw met haar handen in haar zij en een vriendelijke glimlach op haar gezicht staan. 'Eh, heeft u mij geroepe?' vroeg hij droog. Hij wist niet eens dat hij nu corvee had, hij had er van de huisbazin ook niets over gehoord. Al was het wel wat logisch dat iedereen corvee kreeg, beviel het hem niet echt. Hij was benieuw wat hij moest doen, hopelijk geen dingen als stofzuigen, want daar was hij echt ontzettend onhandig mee.

Katie zou altijd haar namen horen. Haar geweldige perfecte naam. Die sowieso bij de meesten wel bekend was aangezien ze allerlei tiener bladen stond. En wie die niet las, was gewoon zo .. 2000. Katie stond op van de witte bank alsof ze de koningin was, en liep heup schuddend naar de keuken toe.
'Iemand riep?', vroeg ze terwijl ze keuken rond keek alsof er totaal niemand was. Later merkte ze het meisje op. 'Ohhh, hai ik zag je helemaal niet!', zei ze met een glimlachje. 'Wat kan ik voor je doen?', vroeg ze met twinkelende oogjes. 'Corvee', antwoorden Marie droogjes. Katie's gezicht stond verbaast. 'Pardon?, vroeg ze verbaast. 'Corvee, je moet koken, afruimem, tafel dekken etc', zei Marie terwijl ze haar een hand doek toe gooide.
'Ah.. ja.. juist', mompelde katie nog steeds verbaasd

Damon zuchtte verveeld, en zuchtte nog dieper toen ook hij een handdoek toegeworpen kreeg. Dit was echt geweldig. Thuis moest hij ook altijd helpen met de huishouding, maar at was vaak niet heel veel werk, aangezien ze het meestal nog vrij netjes hielden. Tibetanen waren sowieso heel hygienisch. Hij keek even naar het meisje, die ook een handdoek gekregen had. Zij vond het blijkbaar al net zo geweldig als hij, aan haar reactie en haar gedachten te zien. Achja, dan was hij in ieder geval niet de enigste die corvee had op de eerste dag.

Katie keek naar de jongen die haar blijkbaar ging helpen. Katie keek hem even aan, lelijk was hij zeker niet. Een klein glimlachje ontstond op haar gezicht en ze liep heup wiegend naar het keuken blok toe. 'Katie Philips', zei ze terwijl ze haar hand uit stak.
'Zeg Marie, wat gaan we eigenlijk koken?', vroeg Katie rustig.
'Bolonaige', antwoorden Marie terwijl ze al bezig was met de tomaten in stukjes te snijden. 'Begin nu maar snel, ze kunnen niet eeuwig wachten op hun eten', zei Marie nogal gehaast. Voor hen op het aanrecht lagen tomaten, spaghetti, gehakt en nog andere ingrediënten. 'Begin nu maar met die tomaten snijden he, gewoon in plakjes heel makkelijk', ook dit kwam er nogal gehaast uit bij Marie, alsof alles super snel moest. Katie's gezicht stond nogal verveeld en ze pakte een van de tomaten.

Op Damon's gezicht krulde toch langzaam een glimlachje. Als ze moesten koken was het toch niet zo héél erg. Marie duwde hem wat dingen in zijn handen, waar hij blijkbaar mee aan de slag moest. 'Dat moet je allemaal snijden,' zei Marie, en wandelde toen in snel tempo de keuken uit. 'Ik moet nog even wat halen!' riep ze nog, en was toen verdwenen. Damon keek naar het meisje met het felroze haar. 'Ik ben Damon,' zei hij, en glimlachte even kort. Daarna ging hij verder met waar hij mee bezig moest. Dat werd nog wat, als hij zichzelf maar niet in zijn vingers sneed.

Katie wist precies wat hij dacht. Zo te merken vond hij het koken al een stuk minder erg. Begrijpelijk, dacht Katie bij zich zelf. De glimlach stond nog steeds op haar gezicht maar haar ogen veranderde naar een speelsere blik terwijl ze zijn hand schudde.
Expres ging ze iets meer naar boven staan, zo dat ze een klein beetje inkijk had en begon zo nonchalant mogelijk de tomaten te snijden. Katie had verder totaal geen verstand van koken, dus deze corvee kon in meerdere manieren nog interessant worden. Katie probeerde alles zo netjes mogelijk in plakjes te snijden en boog zich steeds ietsje meer naar voren. Van uit haar oog hoeken bleef ze speels naar Damon kijken.

Toen Damon door had dat Katie zijn gedachten las, begon hij te grinniken. Katie wist nog niet dat hij ook háár gedachten kon lezen. 'Slim,' zei hij, en liet zijn ogen even over de boezem van Katie glijden. 'Je steekt je borsten naar voren om zo mijn reactie uit mijn hoofd te kunnen lezen?' zei hij, en grijnsde even naar haar. 'Als je wil weten wat ik ervan vind kan je het ook gewoon vragen,hoor,' Damon glimlachte. Het kwam niet vaak voor dat hij iemand ontmoette met dezelfde gave. Eigenlijk zouden Katie en hij gewoon met elkaar kunnen praten zonder een woord te spreken, maar tegelijkertijd was het wel wat lastig. Ze konden alles van elkaar zien, elke reactie.

Katie keek hem verbaasd aan, maar ze moest zich niet van de kaart laten brengen. Ze wist nu dat hij ook gedachte kon lezen en ze moest zich weer herstellen. 'Ja, eigenlijk wel', zei ze met een grijns. 'Het is altijd interessant om te zien wat jongens denken in zo'n situatie', haar grijns verbreedde zich en er twinkelde iets in haar ogen. Aangezien het geen zin had om Damon de lieve schattige Katie uit te hangen, ging ze er ook geen moeite voor doen.
'We zouden inderdaad gesprekken kunnen voeren zonder dat iemand het zou horen..', mompelde ze bedachtzaam in zich zelf.
Katie sneed verder de tomaten en voelde bij het opengaan van de tomaat de sap langs haar duim glijden. Ze liet haar tong er langs gaan en bleef Damon met nog steeds de zelfde twinkel aan kijken. 'Grappig.. denk je dat er nog meer mensen zijn met een gave?', vroeg ze terwijl ze even de huiskamer in keek.

'Geen idee eigenlijk,' zei Damon, en haalde zijn schouders op. 'Misschien wel, je weet maar nooit. Wíj hebben immers ook een gave, wie zegt dat hun er geen hebben?' zei hij, terwijl hij van een paar groenten van hun schil wilde ontdoen. Klotemesje. Hij keek nog even naar Katie. Het was zeker geen lelijk meisje, maar hij kon gelijk al aan haar zien dat ze het type jongensgek was. 'Oh kut,' zei hij, en keek weer naar zijn mesje. Hij moest gaan oppassen met wat hij dacht, maar hoe deed je dat? Je gedachten onder controle houden was moeilijker dan hij dacht. Normaal gesproken zou het niet hoeven, aangezien hij nooit had gedacht dat hij iemand zou ontmoeten die dezelfde gave had. Het maakte alles nogal ingewikkeld. Een beetje beschaamd keek hij Katie aan. 'Sorry, maarja weetje. Normaal zijn je gedachten ook voor jezelf,' zei hij, haast schuldig.

Het geweldigste van gedachte lezen was nog wel dat het haar enorme ego streek. Katie grijnsde bij het horen van zijn gedachte. 'Jongensgek?', vroeg ze lachend. 'Hmn, ja dat kan wel kloppen..'. Hij had inderdaad gelijk, ook zij kon beter oppassen met wat ze dacht aangezien hij ook haar gedachte kon lezen. Gelukkig dacht Katie niet zo veel en deed ze meer. Ook had ze niet zo veel te verbergen, als ze iemand leuk vond liet ze dat sowieso genoeg zien.
'Geeft niet hoor, ik ben het wel gewend', antwoordde Katie met een knipoog. 'Ik zal niet meer in je hoofd kijken', beloofde ze plechtig. Maar ja Damon wist waarschijnlijk toch al dat dat voor het grootste deel een leugen was.
Katie gooide de groenten in een bak en keek om naar Marie.
'Wat nu?'.
'Nu moet je het groenten door elkaar stampen, dat is de saus. Als je daar mee klaar bent zal ik de saus opwarmen'.
Katie knikte en deed de groente in de bak. Dit was lang zo erg nog niet.

Toen Marie eenmaal alles in de over had gedaan, had ze Katie en hem opdracht gegeven om het toetje in elkaar te flansen. Zo moeilijk was het niet, ze moesten het ijs uit de bakken in de schaaltjes doen, een stukje wafel erbij in zetten, wat chocoladesaus erover heen enhet was klaar. Damon keek met grote ogen naar al het lekkers wat er voor hem stond op het aanrecht, en begon toen te grijnzen. Hij keek even of Marie weg was, en pakte toen een twee kleine lepeltjes uit de lade. Marie zou het vast niet merken als ze een paar happen zouden wegpikken. Damon gaf met een grijns één van de lepeltjes aan Katie. Veel uitleg hoefde hij niet te geven, ze wist waarschijnlijk toch al wat hij van plan was.

Katie keek net zo smachtend als Damon naar het ijs. Dit was zo niet goed voor haar lijn. Maar ja een keer, wat boeide het. Ze keek met een grijns naar Damon die haar het lepeltje gaf en wist al precies was zijn bedoeling was. Met haar lepeltje ging ze door de bak ijs en stopte het in haar mond.
'Hmn, dit is zo lekker', mompelde ze met volle mond. Haar oog viel op de chocolade saus en weer liet ze haar lepeltje door de bak met ijs gaan. Nu deed ze er ook nog een klodder chocolade saus op. 'En dit is nog lekkerder'. 'Hm.. denk je dat ze het echt niet merkt?', vroeg Katie terwijl ze het laatste beetje van haar lepeltje af likte. Ze moesten natuurlijk ook de bakjes vullen.
Met een enorme ijs lepel haalde Katie een bolletje uit de bak en probeerde hem zo netjes mogelijk in het bakje te krijgen. 'Dit is de meest misvormde ijsbol ooit', zei ze lachend.

Damon schudde zijn hoofd. 'Vast niet, ik bedoel, kijk hoeveel bakken er staan,' zei hij. Hij pakte een van de opscheplepels, en vulde een paar bakjes met ijs. Daarna duwde hij de stukjes wafel erin, om ze vervolgens in de vriezer te zetten. Daarna nam hij weer plaats naast Katie. Opeens bleven zijn oogballen hangen bij een bak met citroenijs. 'Oeh, mijn favoriet,' zei hij en haalde de deksel ervanaf. Hij schepte een beetje citroenijs, en een beetje aardbeiijs op zijn lepel, en deed hier een klein beetje chocoladesaus overheen. 'Zo is het het lekkerst,' zei hij, en hield de lepel voor Katie's neus. 'Dit móet je echt proeven,' zei hij met een pretface, en keek Katie vrolijk aan.

Katie probeerde ook het ijs zo mooi mogelijk in de bakjes te leggen, er een wafel naast te plakken waarvan de meesten braken en er chocolade saus over heen te spuiten. 'Zoo.. ik vind ze wel mooi!', zei ze terwijl ze bakjes een voor in de vriezer zetten.
Katie keek naar Damon die de bak citroen ijs opende. Katie at niet vaak ijs en had geen flauw idee hou het smaakte. Met een vies gezicht keek ze naar de lepel die voor haar neus hing. 'Maar.. dit zijn twee smaken door elkaar?', zei Katie alsof het het raarste was dat ze ooit had gezien. Ze rook er aan en wist niet zeker of het wel lekker was.

'Heb jij nog nooit ijs gegeten ofzo?' vroeg Damon verwonderd, en liet een lachje schieten. 'Gosh, jij hebt niet geleefd als je dit nog nooit geproefd hebt,' zei hij en duwde de lepel in Katie's mond, toen die probeerde nog iets te zeggen. Damon glimlachte tevreden, en liet de lepel los zodat deze niet heel charmant uit de mond van Katie stak. 'En?' vroeg hij, terwijl hij nog wat citroenijs op een lepeltjes schepte, en deze vervolgens zelf in zijn mond stak. Damon leefde onderhand voor ijs, hij hield van koele dingen. Hij douchete eigenlijk ook nooit onder een warme douche, altijd koud water. Even in gedachten verzonken keek hij naar de troep die de chocoladesaus veroorzaakt had. Moest je nagaan dat ze dat straks ook nog allemaal moesten schoonmaken.

Katie kon niets meer zeggen en voelde hoe het ijskoude ijs in haar mond naar binnen werd geschoten. Toen Damon de lepel los liet moesten haar eigen handen snel ingrijpen. Nu kon ze rustig proeven was het was. 'Hmm.. dit is eigenlijk best lekker', zei ze terwijl ze haar mond afveegde. Haar hoofd begon enkel wat raar aan te voelen. 'Auw hersenbevriezing', mompelde ze pijnlijk.
'Maar ja.. ik eet inderdaad niet zo veel ijs. Te veel calorieën enzo', zei ze met onzeker lachje. Katie liet haar vinger door het citroen ijs gaan en steekte hem weer in haar mond. 'Maar man dit is echt onwijs lekker', zei ze vrolijk.
'Tja, gelukkig hoeven we het niet alleen op te ruimen..', reageerde Katie opeens.

Damon glimlachte. 'Ik zei toch dat het lekker was, en die hersenbevriezing trekt zo wel weg,' zei nam nog een paar happen van hem ijs, en trok een wenkbrauw op toen Katie begon over haar coloriën. 'Dat je je daar druk om maakt, om de caloriën? Je bent een mooie meid met een goed figuur, je hoeft echt niet bang te zijn dat je dik bent,' zei hij, en keek Katie toen aan. Hij was blij dat ze wel gewoon door at, hij had het vaak genoeg gezien dat meisjes stoppen met lekker eten omdat ze bang zijn dat ze te dik zijn. Daar kon hij echt niet tegen. 'Hoezo hoeven we het niet alleen op te ruimen?' vroeg hij, en keek nog een keer aarzelend naar de rommel. Het zou inderdaad wel handig zijn om er wat hulp bij te krijgen.

Katie keek van verlegenheid naar de grond. Normaal gesproken was ze nooit zo verlegen als iemand haar een compliment gaf. Maar dit klonk zo oprecht en niet slijmend en flirtend als de meesten jongens. 'Dankje', mompelde ze wat onverstaanbaar. Katie wist zelf ook wel dat ze niet dik was, maar toch wilde ze ook niet dik worden door veel te gaan eten. Maar citroen ijs was nou eenmaal niet meer te weerstaan.
Weer liet ze haar vinger door de bak glijden en likte hem af. 'Nou ja.. ik zorg er wel voor dat er wat mensen komen helpen', zei ze met een vals grijnsje. Ze zou gewoon simpel weg de gedachte in andermans hoofd plaatsen en voila ze hielpen.

'Haha, je maakt wel gebruik van je krachten of niet?' vroeg Damon. Hij wist dat hij zijn gedachten ook bij iemand anders neer kon zetten, maar hij deed het echter nooit. Eén keer had hij het geprobeerd, en hij was er behoorlijk van geschrokken. Je kon iemand echt alles laten doen, echt álles. Damon gebruikte het dus nooit, bang dat hij uit woede iemand zichzelf wat liet aan doen. Natuurlijk was hij wel eens de fout in gegaan, maar dat kwam tegenwoordig nooit meer voor. 'Gebruik je die kracht echt vaak dan, ik bedoel, in je eigen voordeel?' Damon wist niet wat hij ervan moest vinden. Als je de kracht had, waarom zou je hem dan niet gebruiken? Iets zei hem, dat het een slecht iets was om te doen..

Katie moest lachen. 'Natuurlijk gebruik ik hem veel, ik heb hem toch zeker niet voor niets gekregen', zei ze met een knip oog. Al meerdere malen had Katie gewonnen van mensen, door simpelweg hun gedachte te lezen, gedachte in hoofden te plaatsen en mensen op te sluiten in hun nachtmerries. Katie maakte de grootste misbruik van haar kracht, maar wie was zij om daar mee te zitten. Mensen vroegen er gewoon om in haar ogen.
'Ik gebruik mijn kracht júíst in mijn eigen voordeel', zei ze met een brede grijns. 'Jij niet dan?', vroeg ze verbaast. 'Ga me niet vertellen dat je nog nooit je krachten hebt gebruikt om iemand het vuile werk voor je op te laten knappen?', Katie kon het bijna niet geloven, deze krachten waren geweldig.

'Ik gebruikte ze eerder heel veel, maar tegenwoordig niet meer..' Damon twijfelde even of hij haar het hele verhaal erachter zou vertellen, misschien vond ze het wel helemaal niet interessant. 'Nou, eh,' begon hij, en keek Katie doordringend aan. 'Ik was ooit bevriend met een jongen, en ik had een vriendin. Mijn eerste echt meisje, zegmaar. Ik kwam erachter dat die vriend van mij, al maanden lang achter mijn rug om met mijn vriendin naar bed ging. Ik heb die jongen zijn eigen armen laten breken, en daarna zichzelf in de rivier laten lopen,' Damon stopte even met vertellen, en keek naar beneden. 'Hij heeft maandenlang in coma gelegen,' Damon had nog nooit in zijn leven ergens zoveel spijt van gehad. Tot op de dag van vandaag weet niemand dat hij het heeft gedaan. De jongen was alles vergeten. Na een tijdje te hebben gezwegen keek Damon Katie weer aan. 'Sindsdien heb ik het nooit meer gebruikt, bang dat ik weer een keer té boos word,' zei hij op een ernstige toon. Hij wist eigenlijk niet waarom hij dit allemaal vertelde, misschien om haar te waarschuwen over haar krachten.