binnekomst in de hal

Ongeduldig staarde ze uit het raam van de bus die ze eigenlijk een uur eerder had moeten nemen. Ze was een uur te laat. Dus ze was zeker dat iedereen alles had uitgepakt en zij ziels alleen in haar kamer zou zitten. Misschien was het wel beter zo.. "nee dat is het niet!" verbeterde ze zichzelf luidop waardoor een aantal verbaasde blikken haar kant toe gingen. Vastberaden van haar besluit kruiste ze haar armen en staarde ongeduldig met haar ene voet steeds opnieuw tiktend tegen de grond naar buiten. Haar koffer, een oude bruine rammelbak vol geplakt met stikkerks en volledig bekleurd stond wankkel naast haar heen en weer te vallen teggen haar been en dat van een andere pasagier zodra de bus weer een bocht insloeg. Zonder echt te kijken wat ze deed pakte ze haar koffer vast rende de deuren uit zodra ze er door kon en rende een aantal straten door voor alleer ze weer op haar plannetje keek. Ze las mommpelend de straatnaam en nummer tegen zichzelf voor terwijl ze rond zocht naar het juiste adres. Niet veel later liep ze vol trots dat ze eindelijk het huis had gevonden naar de voordeur om dan met beschaamde wangen omdat ze een uur te laat was de deur open. Niemand was te zien in de hal. Een reusachtige kamer die haar vaag bekent voor kwam. (van haar vroegere huis voor ze vast geraakte in de tijd) Ze zwierde haar koffer de hal in en staarde vol bewondering toe. Het was alsof ze thuis kwam. Een warm gevoel kroop over haar heen waardoor ze spontaan begon te glimlachen. Ze draaide genietend van de gedachte dat dit haar nieuwe tehuis was rond haar eigen as en besloot dan maar om op zoektocht te gaan naar de eigenaars van dit huis. Ze kon toch moeilijk hier blijven staan niks nutten... of misschien was het een beter idee om gewoon aan te bellen. Dat spaarde tijd en moeite.

Kunnen jullie elkaar niet gewoon pm'n x.x

Kamikaze keek naar de drie nieuwelingen die net binnen kwamen. 'Oh wat fijn dat jullie er zijn!', zei ze in alle blijheid. Ondertussen was Micha hem al gesmeerd en zat hij rustig op zijn kamer. Kamikaze greep naar de handen van de drie meisjes en schudde ze een voor een. 'Echt geweldig dat jullie er zijn!'.
Kamikaze keek naar het meisje met het paarse haar. 'Jij moet Ichigo zijn! Jij zit samen met Asha op een kamer, nummer 2 eerste verdieping', zei ze met een glimlach. 'En dan kunnen jullie twee gezellig samen op een kamer!', zei ze alsof het helemaal geweldig was. 'Jullie mogen kamer 13 hebben op verdieping 4. Oh ik hoop zo dat jullie het naar je zin hebben! En als jullie dat niet hebben kunnen jullie áltijd naar mij toe komen', ratelde Kamikaze vrolijk.

Katie's wangen kleurde een klein beetje rood bij de vertaling van het Italiaans. Weer zette ze haar glimlachje op. Ze vond het heerlijk als jongens deden wat ze vroeg. Katie grinnikte zachtjes toen ze merkte hoe veel moeite Julio deed om de koffers op te tillen terwijl Clark zonder enkele moeite zijn koffers naar boven sjouwde.
Het andere lichte koffertje droeg Katie zelf en ze volgde de twee jongens de trap op. Clarks opmerking maakte haar zachtjes aan het lachen en ze rolde even met haar ogen. 'Eh.. ik geloof kamer 14 helemaal boven aan', zei ze met een grijnsje. Mooi nu konden ze nog even flink wat trappen op met haar overdreven zware koffers. Nog altijd stond het glimlachje op Katie's gezicht. Ze genoot van alle aandacht, terwijl ze hier nog niet eens een dag was. Dit kon nog eens leuk worden dacht ze bij zich zelf.

Dromerig bekeek Damon de wereld door het autoraampje van de wagen van zijn goede vriend. De in bloei staande bomen en de zon die hem toelachte, deden hem vergeten dat hij een tijd van huis weg zou zijn. Waarom hij zich had laten overhalen om te gaan, wist hij eigenlijk ook niet. Misschien was de dagelijkse sleur van het leven in Tibet wel iets té saai geworden, of misschien was hij gewoon toe aan een nieuwe omgeving. Hij wist het eigenlijk niet. 'Wat ben jij stil,' zei Jonathan, die naast hem achter het stuur zat. Damon wendde zijn blik van de bomen, en keek Jonathan in de ogen. Hij glimlachte. 'Ik weet niet, het word allemaal wel anders,' zei hij, en keek naar zijn vingers, die de handvaten van zijn reistas omklemden. Jonathan knikte, maar zei verder niets meer. Dit was voor hem ook moeilijk, hij was zijn hele leven al Damon's beste vriend geweest, vanuit de luiers, tot waar ze vandaag de dag staan. Damon was blij dat Jonathan met het vliegtuig mee was gereisd, en deze auto had gehuurd en hem weg wilde brengen. Als zijn ouders het hadden moeten doen, waren ze waarschijnlijk voor de deur in huilen uitgebarstten. Na een tijdje kwam de auto tot stilstand. 'We zijn er,' zei Jonathan met een glimlachje, en stapte uit de auto. Damon volgde zijn voorbeeld, en haalde zijn tweede, grotere tas uit de kofferbak van de auto. Hij draaide zich naar Jonathan, die stilletjes naar de grond keek. Damon had de altijd vrolijke Jonathan nog nooit van zijn leven naar de grond zien kijken. 'Kop op man, ik kom wel terug,' probeerde Damon op bemoedigende toon te zeggen. 'Pas een beetje op mijn familie, oké?' zei hij toen Jonathan hem aankeek, en glimlachte. Ze zouden elkaar wel weerzien, zonder twijfel. Damon gaf Jonathan nog een veelbelovende mannen-knuffel, en liep toen richting de deur van het huis. Hij bleef net zo lang naar de wegrijdende auto kijken, tot deze niet meer zichtbaar was, en keek toen naar de grote voordeur. Het viel Damon nu pas op hoe groot het huis was. Hij opende de deur, en stak voorzichtig zijn hoofd om de deur. 'Is er iemand, ik ben een beetje laat..' het laatste deel van de zin sprak hij bijna onhoorbaar uit. Hij besloot maar gewoon door te lopen, hij zou vanzelf wel iemand tegen komen die hem zou vertellen waar de 'huisbazin' was.

Alice keek vol verbazing naar Kamikaze die duidelijk zeer vrolijk was om hun komst wat haar een goed gevoel gaf. Ze wierp naar het meisje waarbij zij op de kamer zou moeten slapen en glimlachte vriendelijk terwijl de spanning om naar haar kamer te rennen bij haar opkroop. Maar gedachten werden doorbroken door een zachte jongens stem achter zich. Meteen wierp ze hem een blik toe en merkte meteen het opvallende witte haar op. Ze zwaaide met een vriendelijke glimlach pakte toen haar koffer en sleurden hem richting de trappen. Ze had niet veel zin om te wachten op dood leuk kennis te maken maar wilde zo snel mogelijk haar kamer gaan inrichten naar haar eigen smaak en natuurlijk het beste plaatsje in de kamer inpikken.

Met zijn ogen tot spleetjes geknepen keek hij woest naar Clark. Als zijn ogen konden doden lag er nu een lijk. Maar hij zei niets terug, misschien omdat hij al genoeg energie nodig had voor het zeulen van de twee koffers, waarvan hij nog steeds niet begreep hoe het kon dat ze zo zwaar waren.
Terwijl hij al zijn spieren opspande en verderliep, keek hij af en toe naar Katie, en wierp haar een charmante knipoog toe. Ondertussen dacht hij aan alle anderen die hij had gezien. De meiden waren allemaal oké, dus hij dacht wel hier nog wat plezier te hebben. De gasten? Zij leken hem cool. Misschien wat stillere typjes, maar hij zou ze wel loskrijgen. En hij lag voorlopig nog alleen op de kamer. Hij was wel eens benieuwd wie er bij hem lag. Spijtig vond hij het wel van die regel wat de meisjes op de kamer betrof. Niet na 10u. Dan begon het feestje pas! En dan om 7u al uit de veren. Maar hij zou zich wel gedragen, zeker in het begin, hij moest een goede indruk maken.
Ondertussen waren ze bijna op de bovenste verdieping. Zijn armen deden pijn, maar het was vol te houden. Toen hij eenmaal van de trappen af was en terug op vaste grond stond, maakte hij van de gelegenheid gebruik om even de koffers neer te zetten. 'Kamer 14?' zei hij, om het te laten lijken alsof hij zocht, terwijl hij gewoon even op adem wou komen. Hij grijnsde even, keek terug naar Katie, zag haar blousje dat prachtig naar beneden getrokken was, en blies zichzelf nieuwe moed in. Hij tilde de koffers voor het laatste stukje op, en liep onmiddelijk naar kamer 14 door.

Damon zag een paar mensen staan in de hal, waarna hij niet veel keus meer had dan er naartoe te lopen. Het feit dat hij voor een lange tijd zijn thuis en zijn familie niet zou zien, drong steeds dieper tot hem door. Hij drukte een glimlach op zijn gezicht, en keek de vrouw in de kimono aan. 'Ik ben Damon.. ik geloof dat ik veel te laat ben, maar mijn vliegtuig had vertraging,' zei hij, zo vriendelijk mogelijk. Dat hij zich hier niet thuis voelde, hoefde niemand te weten. Ook keek hij de anderen even snel aan.

Kamikaze keek verbaast om bij het horen van een stem, die ze duidelijk nog niet geoord had. Toen ze om keek zag ze dat het een laat komer was. Gelijk verscheen de enorme glimlach weer op haar gezicht en schudde ze gretig zijn hand. 'Geeft helemaaaaal niets! Vlieg tuigen van tegen wordig', zei ze lachend. 'Ik vind het heel leuk dat je er in ieder geval bent, ik denk alleen dat je kamer genootje op zijn kamer zit. Jullie worden vast dikke dikke vrienden', bulderde ze in alle blijheid. 'Is even kijken op welke kamer we jou hebben ingedeeld, ahh kamer nummer 13 verdieping 4!', zei ze met een glimlach. 'Ik hoop dat je snel thuis zult voelen', voegde ze er nog achter aan, aangezien de gezichts uitdrukking van Damon nou niet al te vrolijk over kwam bij Kamikaze

Katie keek nog steeds vol bewondering hoe de twee jongens haar loei zware koffers de vier verdiepingen op hadden getild. Ze hield wel van sterke gespierde jongens. Die konden haar beschermen. Niet da zij nu zoveel bescherming nodig had aangezien ze iedereen van alles kon laten doen.
Katie knikte op de vraag van Julio. 'Ja, nummer 14', zei ze met een lief lachje. Ze was benieuwd hoe kamer er uit zag. Ze hoopte roze en anders zou ze het zelf wel gaan verven. Haar kamer genoot zou een paar dagen later komen dus daar zou ze toch geen last van hebben.

Damon glimlachte. 'Dat zal wel lukken,' ergens meende hij dit ook nog, misschien stak de vrolijkheid van die vrouw hem wel aan. Hij grinikte even in zichzelf, en probeerde de hele reis naar zijn kamer het goede kamernummer te onthouden. 'Verdieping drie, kamer elf,' herhaalde hij zachtjes, en liep de trap op naar boven. Het viel hem op hoe groot dit huis was, en zo anders dan wat hij thuis gewend was. Het oogde veel duisterder, op de een of andere manier. Het beviel hem wel. Damon probeerde zo positief mogelijk te denken, wat tot zijn verbazing nog aardig lukte. Fluitend liep hij over de hal, derde verdieping. 'dertien, twaalf.. elf. Hier moet het zijn,' Damon stond voor de grote deur, die naar zijn kamer moest lijden. Zou zijn kamergenoot er al zijn? Hij wist het niet. Hij duwde de deur open, en liet zijn blik vallen op elke hoek van de kamer. Nog niemand te zien.

'Eh... Mevrouw. Wat een prachtig huis.' zei Vlinder verlegen, zoals Alisle beleefd zou zeggen. Het was wel handig om in ieder geval een beetje bevriend te zijn met de huisvrouw. Ze keek even rond. 'Dat interieur, heeft u het zelf ingericht?' vroeg ze geïnteresseerd. Eigenlijk vond ze interieur wel een van de saaiste onderwerpen om over te praten, dus ze hoopte dat die Kamikaze niet toehapte en ze er wat slims over op moest merken. Maar, ze moest wat overhebben voor Alisle. Misschien kon ze de anderen wel wijsmaken dat ze een identiteitscrisis had, of dat ze een Light Side en een Dark Side had. Een ander personage van haar, Vo, kon wel doorgaan voor Dark Side. En Alisle, die was een perfecte lightsider.
Vlinder was zo diep in gedachten verzonken dat ze er niets van had gemerkt als iemand iets tegen haar had gezegd. Maar die indentiteitscrisis zou er zeker komen, want ze had geen zin om langer over interieur te moeten praten. Zelfs niet voor Alisle.

Julio zette opgelucht de koffers neer, aan de deur van kamer 14. Hij ging even met de rug van zijn hand over zijn voorhoofd, en grijnsde naar Katie, terwijl hij een wenkbrauw optrok. 'Bambino, ik vraag me af wat je allemaal bij hebt..' zei hij charmant, terwijl hij naar haar toe leunde, 'Maar ik weet zeker dat er iets mooi tussenzit dat je voor mij wel eens mag aantrekken..' Een vettige knipoog volgde, en hij grinnikte even. 'Maar nu ga ik mijn kamer eens bekijken. Ciao, bella..' Hij draaide zich om en terwijl hij richting de trap terugliep, knikte hij groetend naar Clark. Eenmaal aan de trappen, nam hij telkens 3 treden per stap. De trappen waren echt eindeloos, maar nu hij die bakstenen koffers niet meer hoefde mee te sleuren, ging het veel gemakkelijker. Zo snel hij kon raasde hij naar beneden, en de laatste vijf treden sprong hij. Grijnzend keek hij naar het meisje dat met Kamikaze stond te praten. Vlot knikte hij naar haar als teken van begroeting, en liep toen naar zijn koffers, die er nog stonden. Snel deed hij de rugzak om, en nam zijn koffer in zijn hand. Zijn vrije hand zette hij aan de trapleuning, en zuchtte voordat hij opnieuw aan de klim begon. 'Derde verdieping, kamer 11..' zei hij tegen zichzelf, en stapte goed door richting derde verdiep. Ze zouden al bijna gaan eten, maar Julio kreeg toch al honger, dus dat kwam goed uit. Hij had zin om alle mensen eens te overzien, met iedereen eens te praten. Nieuwe mensen leren kennen vond hij altijd zo amusant.

Een de volgende dag dan maar? Omdat Athena zo lekker laat is :E

_________

Athena blies een pluk haar uit haar gezicht, en keek naar de voordeur van het huis. Was dit wel het goede adres? Ze keek nog één laatste keer op het briefje wat ze in haar hand had. Ze kon in iedergeval niet meer terug, want de taxi waarmee ze was gekomen was nergens meer te zien. Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond. Ze was een dag te laat, dat zou vast een goeie indruk maken. Uiteindelijk klopte ze maar aan, en op dat moment schoot de deur een stukje open. 'Hnn, zat waarschijnlijk niet goed in het slot,' mompelde Athena in zichzelf, en duwde de deur een stukje verder open. 'Is er iemand thuis?' vroeg ze, en keek de enorme hal door. 'Wow,' zei ze, en glimlachte. Dit was wel wat anders dan dat ze gewend was, maar dat zou geen probleem vormen. Een grijnsje krulde op haar gezicht, ze zou zich hier wel thuis gaan voelen.

Kamikaze hoorde een stem, waarschijnlijk iemand die er nog niet was. Zo snel als ze kon rende ze de trap af. 'Ik kom al! Ik kom al!', schreeuwde hijgend naar beneden terwijl ze trap af stormde. Toen ze eindelijk beneden was, was ze compleet buiten adem. 'Jij.. jij ben ehh zeker de nieuwe?', kwam er hijgend uit. Kamikaze probeerde weer op adem te komen en slaakte een diepe zucht. 'He he, een lift zou handiger zijn geweest, maar ja we moeten wel allemaal in beweging blijven niet?', zei ze vrolijk toen ze weer op adem was gekomen.
Kamikaze schudde gretig haar hand, en keek haar met de aller grootste glimlach aan die je je maar kon voor stellen. 'Wat enig dat je er ook bent! Oh en het natuurlijk helemaaaal niet erg dat je wat aan de laten kant bent, helemaal niet!'. 'Oh en trouwens je zit gezellig samen met Alice en vlinder op kamer 13 verdieping 4!', zei ze vrolijk. 'Oh ik hoop zoooo dat je je hier thuis zult voelen'.

(En zo dan, ondertussen weer de volgende dag, Yera haar legendarische entree MWAHAHAHAHAHA)

Een felle lichtflits ontsnapte met een enorme snelheid uit de camera, waarna hij na nog geen twee seconden alweer verdween. Daarna verscheen er een plaatje op het scherm, van de voorkant van het huis Nozomi. Bestuderend keek Yera naar de foto die ze zonet geschoten had. ‘Dus dit is huize Nozomi,’ zei ze zacht tegen zichzelf en sloeg de foto op, op haar geheugenkaartje. Het was een mooi huis, groot, elegant, gracieus, eng… Ja, van dit huis zou ze zeker wel inspiratie krijgen voor één van haar horrorverhalen. Het voldeed in elk geval wel aan de benodigde eisen van een horrorhuis. Er krulde bij die gedachtes een grijns op haar gezicht, een grijns die ergens iets engs had. 'Perfect...' zei ze en deed de camera weer weg.
'Goed Amy, hopelijk gaan we het leuk vinden, want voorlopig zal dit ons nieuwe huis zijn,' zei Yera en wierp haar blik op de Mechelse herder, die trouw naast zijn baasje stond.
Met een onwetende blik kwispelde hij zijn staart wat en hield zijn kop op een vragende manier wat scheef. Toen er een gure wind op stak, legde hij zijn oren plat en liet hij een zacht jank geluidje horen.
'Het komt wel goed, wat kan er nou gebeuren?' zei Yera met een zelfverzekerde grijns en trok de tas die ze om haar schouder droeg wat beter over haar schouder heen. Daarna pakte ze haar koffers op, waar haar kleding en keyboard in zaten. De koffers waren niet al te zwaar, want veel spullen had Yera toch niet. Nooit gehad ook. Want als je veel spullen had, moest je ook weer alles opruimen en daar was ze gewoon simpel weg te lui voor.
Met een zucht tilde Yera de koffers op en liep ze naar de ingang. Als mensen moeilijk gingen doen tegen haar, zou ze er gewoon een zieke bedreiging tegenaan gooien of zo, zodat ze hun mond wel zouden houden. Terwijl ze bezig was met de eerste bedreiging te bedenken, opende ze de deur en liep ze de hal in. 'HALLOOOOOOW!? IEMAND THUIS!?' kierde ze door de hal, terwijl Amy vrolijk de onbekende geuren van zijn nieuwe thuis aan het bestuderen was.

Weer hoorde Kamikaze van uit haar kamer een gegil in de gang. Deze keer luid en duidelijk. Een diepe zucht vulde de kamer. Nu kon ze weer helemaal naar beneden rennen. Ze was er nog steeds niet zeker van of ze nu wel of geen liften in het huis wilde.
Toch moest ze de goede moed er in houden. Er was tenslotte een nieuwe bewoner en die kon ze toch zeker niet laten wachten! Weer nam ze een sprint en rende van de trap af zo snel ze kon. 'Ik kom eraan!', riep ze weer terwijl ze halverwege was. Uit eindelijk stond ze dan eindelijk beneden, weer te hijgen en proberend om op adem te komen. 'Pff, zware trappen', mompelde ze uitgeput. Ze veegde het zweet van haar hoofd en keerde zich toen naar Yera. 'Yera! Wat leuk dat je er ook eindelijk bent!', haar enthousiasme kwam automatisch al weer op bij het begroeten van de nieuweling. Zoals altijd schudde Kamikaze gretig haar hand en keek haar met de aller blijste glimlach aan die je je maar voor kon stellen. 'Ik hoop dat je je hier snel thuis kunt voelen, zo niet kun je altijd naar me toe komen!', voegde ze er vrolijk achter aan. 'Goed je slaapt samen met Katie Philips op kamer 14 verdieping 4'.

Vlinder schrok even toen Kamikaze haar Vlinder noemde, en niet Alisle. Ze pakte haar kleine zakje met een paar kleren en een tandenborstel en liep naar boven, naar haar kamer.