Het BinnenZwembad

Nog het laatste water uit hoestend, keek Yera de persoon aan die schuldig was voor haar schrik aanval. Vroeg hij dat nou serieus? Vroeg hij nou serieus, terwijl ze zowat stikte in het water dat vast zat in haar longen, of het ging? 'Als ik ja zou zeggen, dan zou ik liegen,' zei ze en keek hem geërgerd aan. 'Is jou nooit geleerd te kijken, voordat je ergens op af gaat als een kip zonder kop!?' Wat een fijne eerste dag. Eerst werd ze aangevallen door haar eigen roze kamer en vervolgens werd ze ook nog eens half vermoord door iemand die Oost-Indisch blind leek te zijn! Of... was het nou Oost-Indisch doof... ze was het vergeten. Maar daar ging het niet om, het ging erom dat hij haar aardig kwaad maakte en dat mocht ze niet vergeten door zo een dwaze gedachtegang.

Damon keek met een opgetrokken wenkbrauw naar het meisje. 'Eh, ik snap dat je geërgerd bent, maar je doet alsof ik het express deed,' zei Damon. God, het was typisch weer iets voor hem om zoiets doms te doen. 'Ik controleerde alleen of je wel oké was, voor hetzelfde geld lag je hier dood te gaan,' zei hij, een beetje beledigd. Probeerde hij eens vriendelijk te doen, werd hij meteen afgesnauwd alsof hij opzettelijk iemand probeerde te verdrinken. 'Nouja, ik ben blij dat ik je niet vermoord heb,' zei hij, en wilde al weer wegzwemmen. Blijkbaar stoorde hij haar nogal.

Kwaad hees Yera zich via de rand van het zwembad aan de kant en stelde ze zich recht. Haar ene hand zette ze in haar zei, terwijl ze met haar andere hand naar hem wees. 'Woho, waar wil jij heen gaan? Denk maar niet dat ik je zo snel weg laat gaan, alleen maar omdat je zo beleefd je verontschuldigingen hebt aangeboden! Ik ben nog steeds kwaad op je dat je niet uit je doppen keek. En ik los mijn woede meestal op met een wedstrijd. Een zwemwedstrijd, wie als eerste 5 baantjes getrokken heeft, is de winnaar. En de verliezer moet zijn diepste verontschuldigingen aanbieden, plús een opdracht doen, die de winnaar hem opdraagt,' zei ze, met een zelfverzekerde grijns op haar gezicht.
Misschien klonk het iet wat vreemd in de oren van een ander, maar zo ging het normaal gesproken altijd als je Yera kwaad wist te maken. Als verontschuldiging, wilde ze altijd een wedstrijd, omdat het haar agressie wegwerkte en omdat ze de persoon waar ze pissig op was voor schut kon zetten. In haar ogen dus gewoon dé ideale oplossing.

Damon keek het meisje nogal ongelovig aan, wilde ze nou een wedstrijdje doen alleen omdat hij per ongeluk haar rust verstoorde? Hij trok een wenkbrauw op, ze meende het nog serieus ook. Toen het eenmaal tot hem door was gedrongen begon hij te grinniken. 'Oké, best,' zei hij uiteindelijk. Hij ging écht niet weigeren, dat zou een mietje van hem maken. En dat was hij niet. Hij zette zich ook op de kant, en ging overeind staan. 'Deal, vijf baantjes.' Hij keek naar het meisje dat nog steeds op de grond zat, ze was wel sportief, dat was zeker. Hij stak zijn naar haar uit, 'Damon,' zei hij, om zich kort even voor te stellen.

Haar hart brak bij het zien van zijn reactie. Hij was niet zoals ze gedacht had. Oke, hij was misschien wel wat dramatisch maar dat veranderde niks van het feit dat ze hem vals had beschuldigd. 'nee, wacht, sorry...' Speit glansde in haar ogen terwijl ze nerveus en schuldig op haar lip beet. 'ik vertrouw je...' Ze wilde zo oprecht mogelijk klinken terwijl een groot schulgevoel bezit van haar nam. Ze zou de tijd wel terug draaien als hij haar niet zou vergeven. Ookal voelde isbruik maken van haar kracht vreselijk. Ze wist trouwens nog niet goed genoeg hoe je de tijd volledig beheerste. Het enigste wat ze goed kon was de tijd vertragen.

Een grijns verscheen ongezien op zijn gezicht toen ze haar hem hoorde terugroepen. Bingo. Langzaam draaide hij zich om en keek haar nog steeds lichtelijk gekwetst aan, terwijl hij naar haar verontschuldigende woorden luisterde. Hij grijnsde zachtjes, terwijl hij terug naar haar toe zwom. 'Oké, ik vertrouw jou ook..' Hij grinnikte zachtjes en knipoogde subtiel. 'En ik zal je vergeven, als je eens een keertje met mij wilt uitgaan.' zei hij zonder blikken of blozen. Recht op het doel af, en zijn doel was dit lieve, knappe en onschuldige meisje dat hij zeker beter wou leren kennen.

Ze glunderde bij het zien en horen dat hij het haar vergaf. Woorden konden niet beschrijven wat voor een last van har schouders waren gevallen. Met een gelukkige glimlach stemde ze knikkend toe op zijn verzoek. 'ok ^,^, vanavond? kamer 13 verdieping 2, zie je om 7 uur,' een speelse twinkeling kwam in haar ogen maar de lieve glimlach bleef. 'veras me' Ze zwom achteruit naar de kant en hield voor een aantal seconden nog oogcontact voor ze elegant uit het zwembad kroop. In het water was ze nooit lomp om de één of andere mannier wat haar nu goed uitkwam. Maar op het droge was lompheid helaas wel een kernmerk van Alice. Gelukkig voor haar slierde ze nu niet uit over de glibberige, natte vloer.
Toen ze het kleedhokjes binnenliep en zich begon uit en aan te kleden drong er langzaamerhand zich iets tot haar door. Alice herhaalde ongeveer alles wat er daarnet was gebeurd in haar gedachten en liet alles nog eens goed doordringen om te weten of ze niks dom had gezegd. Ze bleef kalm tot ze begon te beseffen dat ze net had toegestemd op een date samen met Julio. Een totaal onbekende knappe jongen met een heerlijk italiaans accent die waarschijnlijk zijn eigen fanclub had. Opgericht door meisjes die zijn rode en witte lokken niet konden weerstaan. Een jongen die haar steeds opnieuw liet blozen zonder veel te doen maar gewoon door zich zelf te zijn. Een warm gevoel van knal rode wangen kroop bij haar op en een kleine verlegen glimlach sierde haar lippen toen ze met haar rug tegen de muur ging aanleunen. Ze had Julio verkeerd ingeschat. Hij was geen rokkenjager zoals ze in Engeland over de meest Italiaanse jongens zeiden. Hij was charmant, vriendelijk, dramatisch en lief. Karaktereigenschappen die perfeckt paste bij hem en Alice haar hoofd alleen nog maar meer op hol brachten. Tot nu toe was er geen enkel slecht punt te bespuren bij Julio en ze hoopte ook dat zou blijven ookal bleef er een vaag gevoel van ongeloof diep verscholen binnenin haar dat steeds opnieuw fluisterde dat dit verkeerd zou aflopen...

Verbaasd bleef Julio achter terwijl hij met grote ogen en een voldane grijns keek hoe ze sierlijk en, volgens hem, een tikkeltje uitdagend uit het water kroop. Met zijn ogen volgde hij haar nog even toen ze langs de rand van het zwembad liep en verdween in de kleedhokjes, en liet toen zijn ogen grinnikend zakken en keek naar het golvende water. Wauw, dat ging vlotter dan verwacht. Ze had zelfs zelf al een uur gezegd. Kamer 13, verdieping 2, dat zou hij niet snel vergeten. Hij grijnsde terwijl hij nog steeds wat verbaasd was maar uiterst tevreden en haalde zijn hand door zijn natte haren. Hij kon haast niet wachten tot 7 uur. Even keek hij snel om zich heen, maar had momenteel geen interesse meer in de andere mensen. Alice, dat was wat nu door zijn hoofd ging.
Hij plaatste zijn handpalmen op de rand van het zwembad en duwde zichzelf vlot omhoog, het water uit. Zijn handdoek en slippers lagen nog steeds op een hoopje op de grond. Grijzend en plannend wat hij zou aantrekken tilde hij de handdoek van de grond en raasde er kort mee door zijn haar, zodat het stopte met druppen. Met een nog helemaal nat lichaam stak hij zijn slippers aan en slofte de zaal uit.