binnekomst in de hal

In de hal vind een klein welkomsfeestje plaats, die niet van al te lange duur is. De hal is groot en er staan een paar overbodige tafels met hapjes die Kamikaze er persee wilde hebben staan. Kamikaze doet enkel een toespraak stelt iedereen voor en laat iedereen naar hun kamers gaan om uit te pakken, aangezien het al in de na middag is gaan we na het uitpakken van de koffers gelijk aan tafel.

Kamikaze stond al gereed om alle nieuwe huis genoten op te wachten. Er stond een brede glimlach op haar gezicht die perfect bij haar smalle betrouwbare gezichtje paste. Haar ogen glinsterde en haar kimono zat perfect. Ze wilde er extra traditioneel uitzien om aan te tonen dat ze uit Japan kwam, en dat er ook veel dingen in het Japans aan toe gingen.
In haar hoofd ging ze nog een keer na wat ze allemaal ging zeggen. Ze had het al zo vaak over en over gedaan, terwijl ze zeker wist dat als het er eenmaal op aan kwam ze iets totaal anders ging zeggen dan dat ze had voorbereid. Haar ogen stonden strak op de deur gericht wachtend tot dat er iemand binnen zou komen. Natuurlijk stond Kamikaze er veels te vroeg en bleef ze om de seconde op haar veel te ouderwetse horloge kijken. Maar de deur bleef gesloten, logisch aangezien het nog zeker ruim 10 minuten duurde voordat de kinderen zouden komen. Ondertussen was Micha ook aan komen lopen die zacht een kusje gaf op de wang van Kamikaze. Kamikaze lachte even zenuwachtig en richtte zich toen gelijk weer op de deur. 'Ik vraag me af waar ze blijven, hebben we de route beschrijving wel goed beschreven, straks zijn ze de weg kwijt', Kamikaze kreeg weer een van haar lichte paniek aan vallen, die Micha altijd wel weer wist te stimuleren. 'Rustig Kami, ze komen zo. Het is nog geen tijd', zei hij kalmerend. Kamikaze knikte, maar of ze rustiger was geworden was de vraag.

Sayo stapte uit de taxi met haar 3 koffers en keek naar het huis, hier zou ze de komende tijd gaan woonen. Haar aandacht werd ook naar het bosgetroken en ze keek even naar de bomen die rustig door de wind heen en weer werden geschomeld. Haar rode ogen keken toen weer naar het huis en gleden naar de deur, met kleine passen sleepte ze haar koffers richting de deur. Ze opende de deur en sleepde haar koffers naar binnen en zag een vrouw staan in kimono, Sayo keek de vrouw lang aan. "hallo" zei ze wat stilletjes.

Julio keek even omhoog toen hij voor de deur van huize Nozomi stond. Ondertussen schudde hij zijn rugzak goed en trok even aan zijn kraag. Hij was net achter Sayo aangekomen, dus had niet gezien dat er al iemand voor hem was. Een grijnsje stond om zijn lippen, en vervolgens keek hij terug naar de deur. De rugzak was om trektochten te maken en om te kamperen, dus nu had hij hem volgestopt met spullen. In zijn hand hield hij een grote, bruin lederen koffer die met goudkleurige gespen was dichtgemaakt. Op het leer stond in een hoekje een klein Italiaans vlaggetje. Met zijn vrije hand opende hij de deur, en duwde ze volledig open zodat hij makkelijk door kon met zijn koffer. Zo stoer als hij kon liep hij naar binnen, en zag onmiddelijk de drie mensen die er al waren. 'Bongiorno!' Riep hij luid, lachend, en hij knipoogde naar de drie. Hij zette zijn koffer tegen de grond en smeet onmiddelijk zijn rugzak erbovenop. 'Danku om mij te ontvangen!' zei hij lachend. Onmiddelijk liep hij naar Kamikaze en schudde haar de hand. Zoals in Italië gaf ze haar drie kussen, en ging vervolgens naar Micha Lee, waar hij hetzelfde bij deed, wat voor hem totaal niet vreemd was bij een man. 'Jullie zijn de baas en de bazin, niet?' Zei hij terwijl hij de hand van Micha Lee losliet. Zonder op antwoord te wachten draaide hij zich om naar Sayo, en door haar koffers wist hij dat ze ook hier introk. 'Ciao bambino!' Lachte hij, en drukte haar ook een kus op de wang, waarna hij eens grondig rondkeek in het huis.

Zack had enkel een weekend tas bij zich en nog een klein koffertje. Zijn blouse zat compleet verkeerd geknoopt en een stukje van zijn strakke buik kwam er onder uit. Zijn haar zat compleet door de war van de wind, wat er ontzettend sexy uitzag. Er stond een nogal verveelde blik op zijn gezicht toen hij binnen kwam gelopen. Hij keek naar het veel kleinere meisjes dan hem en grijsde even. In ieder geval al een meisje, dacht hij smaakvol bij zich zelf
Hij liet zijn tas op de grond vallen en pakte een van de muffins die in een veel te vrolijke kleur op de tafel stond en propte hem in een keer in zijn mond. Ook zijn oog viel op de vrouw die aan het zenuwen was. Ze was vast de baas van dit hele circus en ze zag er ook zeker niet verkeerd uit. Weer grijnsde hij en keek om zich heen. Zoveel waren er nog niet.
Zack vroeg zich af met wie op een kamer kwam. Hij hoopte niet met een nerdje, een beetje een coole gast zou wel oke zijn. Ondertussen was Zack tegen de trap aan gaan leunen en propte nog een fel geleurd cakje in zijn mond, die zeker niet verkeerd smaakte.

Met een koffer die zijn beste tijd wel heeft gehad en aan alle kanten beplakt was met stickers uit verre onbekende oorden en een flos stokje tussen zijn tanden geklemd, een nonchalante blik in zijn ogen en zijn blonde haren die pliekerig stonden en plakte aan zijn bezwete voorhoofd liep Clark richting het huis. Het was maar goed dat hij de bus had genomen, het had hem wel veel geld gekost en tijd maar alles wat beter dan door zijn ouders worden gebracht in die suffe groene minie van hun. Nee dankje, dan nog liever in een te warme, overvolle bus zitten. Voordat hij het huis in stapte maakte hij een kort schietgebedje. Daarna stapte hij met de zelfverzekerdste blik die hij kon opzetten het huis binnen. Zijn blik gleed naar een vrouw in een mooie kimono, hij vergeleek haar kleding met de zijne. Haar kleurige kimono, met zijn vieze skaters broek en witte hemd dat ook nog eens onder het zweet zat, haar mooie schoenen, zijn versleten nike's, haar prachtige bruine haren, zijn bezwete haar dat te vergelijken was met een dode marmot. Hmm.. Misschien had ik me toch iets beter moeten kleden.. bedacht hij droogjes ter wel hij vriendelijk naar de vrouw knikte. "Hallo, ik ben Clark. Clark C. Kelly. Ik denk dat ik hier moet zijn?" hij bestudeerde ondertussen de hal. Die er al gigantisch uit zag, o-gosh. Als het hele huis zo reusachtig is, hoe kan hij later dan alles nog terug vinden?!

Sayo die nog verbaasd was door de spontaane kus van Julio had ze haarzelf opgesteld in een hoekje, ze keek naar de grond en had 1 van haar koffers in haar handen geklemd. Bij iedereen nieuwe persoon die binnen kwam werd ze even rood en keek dan naar haar tenen in plaats van de grond. (wat duidelijk merkbaar was)

Katie liep samen met een man in een zwart pak de poortjes binnen van Nozomi. Een aller blijste glimlach stond op haar glanzende gezichtje geplakt terwijl ze met de twee lichtste koffers voor de man met het zwarte pak liep die droog achter haar aan kwam met drie enorme koffers die uitpuilde alsof hij ging ontploffen. Katie liep op haar elegantst op haar hoge hakjes, waardoor ze opeens een stuk langer leek. 'Wat een prachtig huis, vind je niet Richard?', zei ze met een hoog stemmetje. Het grappige was dat ze al precies wist wat Richard van dit huis vond. Vreselijk. Ook het feit dat hij mee moest, vond hij vreselijk. Maar ja wie was Katie om daar over in te zitten. Vrolijk liep ze verder terwijl haar korte rokje vrolijk rond fladderde.
Met een ruk trok ze de deur open en kwam charmant binnen gelopen. 'Halloootjes!', riep ze vrolijk. Ze maakte een wuifje en keerde zich toen weer naar Richard die totaal vermoeid achter haar aan hobbelde. 'O Richard je bent een schat! Zet maar neer', zei ze met een lachje. 'Heb een fijne terug reis', zei ze waarna ze hem ook een van haar afscheid wuifje gaf. Richard liep opgelucht weg en Katie draaide zich weer terug naar de groep. Oeh er waren zeker leuke jongens bij, dacht ze terwijl ze een charmant glimlachje op zetten. 'Katie Philips, leuk jullie te ontmoeten', zei ze liefig.

Kamikaze keek geïnteresseerd naar de gene die binnen kwamen lopen. Kamikaze was altijd in iedereen en alles wat nieuw was geïnteresseerd vooral in deze kinderen, met hun speciale gaven. Ze zuchtte opgelucht dat iedereen er was en klapte in haar handen. Plots kwam er een jongen op hen afgelopen die vrolijk een kus op haar wang gaf. Kamikaze begon vrolijk te lachen terwijl Micha met een vies gezicht voor zich uit keek.
'Wat leuk dat jullie er zijn, ik geloof dat er nog enkele moeten komen, maar die komen wel!', zei Kamikaze met volle vertrouwen, hoewel ze net vreselijk zenuwachtig was. 'Ohh, ik vind het zo heerlijk dat jullie hier zijn', zei ze terwijl ze vrolijk met de mouwen van haar kimono bewoog. Micha stootte haar even aan, om aan te geven dat ze alles een beetje moest uitleggen. Kamikaze knikte vrolijk. 'Goeeed, als je je naam hoort geef ik je je kamer nummer en de verdieping!'. Kamikaze pakte er een klein briefje bij terwijl er nog altijd een brede glimlach op haar gezicht stond.
'Zack, kamer nummer 12, verdieping 3. Samen met Clark. Ichigo en Asha jullie zitten in kamer 2 verdieping 1. Yera en Katie jullie zitten gezellig op kamer nummer 14 verdieping 4. Sayo en Victoria zitten op kamer 5 verdieping 2 en Julio zit nog even alleen op kamer nummer 11 verdieping 3. Hopelijk hebben jullie het allemaal naar je zin!'.

Sayo keek naar het meisje dat net binnen kwam en keek naar haar hoeveelheid koffers, gelukkig ze dacht dat zei er al veel had met haar 3. Ze luisterde naar de vrouw die een lijstje aan het voorlezen was en was benieuwd wie die Victoria nou precies was.

Clark liep naar een tafeltje en greep een chocoladebrownie maar stoten per ongeluk een schaaltje bonbon's om die op de grond rolde. "Oh, fock," gromde Clark ter wel hij snel om zich heen keek of niemand het zag en toen vlug met zijn voet de chocolaatjes onder de tafel schoof. Hij fronste zijn wenkbrauwen even toen wel een erg snoezig meisje voorbij kwam lopen, maar de grote man in het zwarte pak deed hem toch even terug krabbelen. Als hij iets had geleerd had dan was het dat grote mannen in zwarte pakken niet veel goed voorspelde. Toen de man verdween waagde Clark zich toch een beetje dichter in het meisje haar buurt. Godsamme, op dit moment vervloekte hij het dat hij al een vriendin had. Dan wel de liefste vriendin van heel de wereld, daar niet van, maar je kon nooit meer een beetje de casonova uit hangen bij dit soort andere snoepjes. Hij glimlachte naar het meisje dat zich voorstelde als Katie Phillips, hij herkende de naam, ooit gelezen. Een dochter van een of andere multi-miljonair. Toe maar, schattig, beleefd, en ook nog eens rijk. "Clark Kelly, aangenaam." Sprak hij, ter wel hij naar haar knipoogte. Clark kon knipogen als niemand dat kon, zwoel, maar ook heel nonchalant, met zijn knipogen kon hij iedere vrouw even charmeren. Ja, het was zijn geheime wapen. Zijn aandacht werd afgeleid toen Kamikaze de namen voor las, die bij wie op de kamer kwam. Hij hoopte dat hij die Zack een beetje aardig vond, en dat het niet een of andere lul was die alle ruimte op eiste of al om 9 uur het licht uit wou hebben.

Zack keek naar de andere die binnen kwamen. Nog een gozer en een meisje. Meisje, dacht hij met een brede grijns. Het viel hem op dat Kamikaze opeens ontzettend vrolijk. Nadat zij had opgelezen wie met wie op de kamers zat keek hij even rond. Hij kon alleen niet beredeneren wie die Clark nu zou zijn. Maar ja hij zou het vast en zeker wel zien als ze een maal op de kamers zijn. Zack dacht dat hij weg mocht, maar iedereen bleef staan. Dus bleef hij ook nog maar even staan. Blijkbaar wilde Kamikaze nog wat zeggen, alleen was ze nog helemaal aan het bekomen van hij blijdschap.
Die gozer die naast haar stond leek een stuk minder blij. Zijn uitdrukking was zo wezenloos. Zack fronste even, en liet toen weer zijn ogen over Katie glijden die zich zojuist uitbundig voor stelde. Ze zag er zeker niet verkeerd uit, maar dit was typisch zo'n verwend meisje die veel te ijdel was voor hem. Maar toch een beetje lol kon geen kwaad, dacht hij grijnzend bij zich zelf.

Asha frummelde wat zenuwachtig aan een versleten touwtje van haar zware tas, het was voor het eerst dat ze zonder ouders helemaal aan de andere kant van de wereld was , niet letterlijk natuurlijk, maar voor haar gevoel wel. Ze had bewonderend gekeken naar alle deze zichtbare rijkdommen in Londen, die zonder gevaar bekeken konden worden en naar vooral de veiligheid in vergelijking met haar thuisland. Hier was een stuk minder kans dat als je naar het nabuurige dorp ging je kans had dat je niet meer terug kwam. Ze stapte de oprit op, vlak voor haar was een meisje met butler naar binnen gegaan. Ze voelde zich armoedig met maar 1 koffer in vergelijking met het meisje voor haar. Na even na het huis te hebben gestaard besloot zij ook maar naar binnen te gaan.
Ze sjouwde haar tas achter zich aan en liep dezelfde deur door als het meisje voor haar was gegaan. Asha's bruine ogen keken bewonderend rond. Er waren al meerdere mensen gearriveerd, maar haar blik viel op de vrouw in kimono die een lijstje aan het voorlezen was, zij was vast en zeker de huisbaas. Bedacht ze zich. Ze liep naar de vrouw toe "Goedemiddag mevrouw" zei ze vriendelijk toen de vrouw klaar was met voorlezen. "Ik ben Asha" stelde ze zichzelf voor met een enorm Afghaans accent.

Katie keek even rond, misschien was het meisje met dat raar gekleurde haar haar kamer genoot. Of die ene met dat bruine haar. Katie was een beetje aan het rond kijken toen er opeens een jongen naast haar kwam staan. Ze keek hem met een klein grijnje aan toen ze hoorde wat hij dacht. Zeker jammer dan hij al een vriendin had. Hij was schattig, heel schattig. 'Katie', zei ze met een knip oogje. 'Leuk je te ontmoeten', grinnikte ze.
Weer begon ze een beetje rond te kijken. Misschien moest haar kamer genootje nog binnen komen. Hopelijk was ze wel een leuk meisje, niet zo'n bitch of een manwijf. Katie's ogen gingen weer naar Clark, vooral naar zijn warrige blonde haar. Dat was nog het leukste aan hem. Er stond nog altijd een glimlachje op haar gezicht en e trok haar bloesje een klein beetje naar beneden.

Luid begon Julio te klappen na de speech van Kamikaze, maar gelukkig niet te lang. Na even te hebben rondgekeken, viel zijn oog grijzend op de fleurige meid in het rokje. Hij had wel gezien hoe de blonde gozer hem was voorgeweest, en hoe ze naar hem keek. Hij moest oppassen, dit leek niet gemakkelijk te worden. Glad liep hij naar haar toe. Ze was stukken kleiner dan hem, maar dat maakte hem niet zoveel uit. 'Mamma mia, sei un angelo?' zei hij charmant, terwijl hij haar langs achteren benaderde. Hij sprak altijd graag Italiaans in het begin, zodat er niemand was die niet wist dat hij Italiaans was. 'Julio Juan D'Agostino.' stelde hij zichzelf voor, met een uiterst charmante grijns. Vanuit zijn ooghoeken bekeek hij de gast die zich ook zonet had voorgesteld. Hij zou later wel met hem kennismaken, eerst dit snoepje een beetje inpakken.

Kamikaze keek vrolijk naar het meisje dat voor haar stond. 'Oh hallo! Ik ben Kamikaze', zei ze vrolijk terwijl ze stevig haar hand schudde, hoewel ze die niet eens uitgestoken had. 'Ik heb net de kamers op gelezen, maar als je het niet hebt gehoord wil ik het met alle liefde nog een keertje voor je doen', zei ze met de aller breedste glimlach waarvan je zou denken dat ie niet breder kon.
Weer stootte Micha haar aan. 'Oh ja, het spijt me schat', zei ze met een knipoog. 'Goed even een paar korte regels: Geen jongens op de meisjes kamers na tienen, omgekeerd het zelfde. We eten gezamenlijk om 6 uur, we gaan om 11 uur slapen en we ontbijten om 7 uur 's ochtends, in het weekend om 9 uur 's ochtends!', zei ze alsnog met een enorme glimlach. 'Goed nu kunnen jullie naar je kamers! En denk erom 6 uur aan tafel'. Ze was helemaal vergeten om het personeel voor te stellen maar die zouden zelf wel leren kennen.

Sayo lied de koffer uit haar handen wat minder stevig vast en zetten deze ook maar op de grond, haar viool zat hier in en ze wou niet dat deze kapot zou gaan. Ze keek eende zaal nog eens rond en zag dat het roze harige meisje al flink werd bekeken. Ze keek naar de tafel met hapjes en zag niet echt iets waar ze op dat moment trek in had. Toen ze te horen kreeg dat ze naar de kamer mocht pakte ze haar koffers met moeite op en probeerde de trap op te komen, bij de 2de verdieping liep ze de gang in en legde al haar koffers even neer om uit te rusten, want al die spullen waren toch behoorlijk zwaar.

Zack schudde zijn hoofd toen hij zag hoe de twee gozers om Katie stonden. Hij was nog niet eens zo erg. Droogjes pakte hij zijn weekend tas en zijn kleine koffertje en liep de trap op om naar zijn kamer te gaan. Hij hoopte wel op een grote kamer met een eigen badkamer. Hij ging echt geen badkamer delen.
Echt geluisterd had Zack niet naar de regels van Kamikaze. Alleen wanneer ze moesten eten, dat was belangrijk.
Droog sleurde hij zijn tas achter zich aan op weg naar zijn kamer

Clark bestudeerde de red-head die een gesprek begon te starten met het meisje waar hij zich daarnet aan voorgesteld had. Hij bestudeerde zijn vettige grijns, zijn ogen die maar naar een ding smachten; lust, waarschijnlijk zou deze gast een vreselijke player zijn die om de twee dagen een "nieuwe liefde van zijn leven" had gevonden waar hij maar al te graag zijn bed mee deelden. Jep, deze gast ging hij wel mogen. Al zijn vrienden thuis waren zo geweest, op feesten altijd dronken, altijd hunkerend naar seks en waren o-zo zeker van zich zelf en een over-dosis schuine moppen en droge humor. Die jongens waren het beste. Dat waren teminste echte jongens. Niet van die stille onzekeren mensen die geen greintje humor hadden of alleen heel "interessant" over hun boek verslagen begonnen te praten. Hij knikte vriendelijk naar het meisje als teken dat hij later nog wel met haar zou willen praten en slofte toen naar een tafel om nog een koekje naar binnen te proppen.

Katie keek lachend naar de andere jongen die nu ook al naar toe kwam. Mooi, ze had in ieder geval aandacht. Grappig, ze wisten beide niet dat Katie precies wist water in hun hoofd om ging.
Ook deze jongen zag er ontzettend knap uit. En hij was ook nog eens Italiaans. Katie giegelde toen hij iets in het Italiaans tegen haar zei. 'En dat betekend?' vroeg ze uitdagend. Er stond nog steeds een lachje op haar gezicht en ook zijn haar was zeker interessant genoeg om naar te staren.
'Katie', zei ze uit eindelijk, weer met de zelfde knip oog die ze Clark ook gaf.
Opeens bedacht ze zich iets. Ze kon deze 5 koffers nooit alleen tillen. 'Zeggg, zouden jullie misschien mijn koffers mee willen nemen naar mijn kamer?', vroeg ze met de aller liefste glimlach dat ze had. Weer trok ze haar blousje weer een beetje naar beneden, waardoor een klein randje van haar bh uitstak.

Asha grijnsde naar de vrouw die vrolijk haar hand schudde. Ze schudde haar hoofd. Ze had nog net gehoord dat ze met ene Ichico in de kamer zat. Ze was benieuwd of het een beetje aardig meisje was. Ze hoopte van wel natuurlijk.Langzaam draaide Asha zich om naar de andere jongeren in de hal. Het viel haar gelijk op dat er 2 jongens bij het rijke meisje begonnen te klitten die ze had gezien voor ze het huis inliep. Ze haalde verbaast haar wenkbrauw op toen ze zag dat het meisje van de aandacht leek te genieten. Asha liep weg van Kamikaze toen ze was uitgepraat en pakte een chocolade-cakje van de tafel af. Ze nam een hap, terwijl ze stil de hal rondkeek . Toen ze zag dat de eerste mensen naar hun kamers gingen besloot ze ook te gaan. Ze tilde haar tas op die ze ondertussen neer had gezet en sjouwde hem de trap op.

Grijnzend keek Julio naar Katie. 'Dat betekent: Ben jij een engel?' vertaalde hij met alle plezier. Zijn Italiaans werkte altijd goed. En deze meid leek niets liever te willen dan mannelijke aandacht te krijgen. Hij wou nog wat meer zeggen, toen ze plots wat zei. Over de koffers. Man, ze wist goed genoeg wat ze deed, maar Julio deed maar al te graag mee. Hij beantwoordde haar lieflijke glimlach met een charmante knipoog, en grinnikte even. Hij wou zich net omdraaien toen zijn ogen bleven hangen in haar boezem. Mamma mia.. Heel kort en onopvallend likte hij zijn lippen af. Ze wist hoe ze hem wild moest maken, en hij grijnsde. Plots vond hij het niet erg meer dat ze ook vroeg aan de blondie om mee te helpen. 'Natuurlijk, bambino', zei hij flirterig, en hij snelde naar de koffers die er het zwaarst uitzagen. Stoer wou hij ze vlot optillen, toen hij plots iets voelde kraken in zijn arm toen hij het gewicht van de koffers merkte. Dat had hij niet verwacht? Hoeveel kon zo'n meid meenemen? Toch kon hij niet opgeven, dit kon hij niet laten liggen. Zonder te laten merken dat het hem moeite kostte, maar vanbinnen puffend en hijgend, tilde hij de twee grootste koffers op, en knipoogde naar Katie.

"Natuurlijk wil ik je helpen met je koffers dragen," sprak Clark heel simpel. Dit was een truc he! Je moet meiden laten denken dat je niet geïnteresseerd bent en je moet camoufleren dat je wel degelijk geïnteresseerd was want als je hun dat liet zien raakte ze hun interesse in jou kwijt. Heel verwarrend. Nogal droog staarde hij naar de jongen die met alle moeite twee zware koffers omhoog tilde ter wel hij zelf de drie lichtere koffers nonchalant op pakten. Hij zag hoe de Itliaan zich in letterlijk in het zweet werkte om dit meisje te verleiden. Goed het was niet zomaar een meisje, ze was bijzonder mooi, dat moest hij toe geven. Maar zelf zou hij zich nooit zo uitsloven, dat was niet goed voor zijn imago als rustige droge gast en ook niet goed voor je rug trouwens. "Zeg, als het je te zwaar word wil ik best ruilen van koffers hoor," sprak Clark een beetje plagerig ter wel hij met gemak zijn koffers in de richting van de trap droeg. Het was plagerig, maar niet ruzie-zoekend. "Waar was je kamer ook al weer? juffrouw?" sprak Clark ter wel hij charming met zijn wenkbrauwen wiebelden. Oké oké, dit kon best grappig worden, bedacht hij ter wel hij de koffers met alle gemak verder de trap op sjouwde ter wel meneer casonova nog steeds bezig was stoer te doen met zijn 2 loei-zware koffers.

Vlinder stond voor de deur. Ze hield haar kleine plunjezakje in haar hand, en vroeg zich af of ze zou zeggen dat ze Rosu, Allisle of Gwell heette. Dat waren haar personages, tot in de puntjes uitgewerkt en altijd klaar voor gebruik. Ze besloot om voor Allisle, het lieve kleine verlegen meisje, te gaan. Ze liep het huis in, en keek even naar haar voeten. De tic van Allisle. 'Eh... Hallo. Ik ben Allisle.' zei ze zacht. Haar zachte stem paste helemaal bij Allisle. Ze glimlachte nog even verlegen om helemaal op te gaan in haar rol, en keek toen de groep rond.

Ichigo kwam veel te laat - zoals altijd - aan. Ze ging snel naar binnen terwijl ze haar versleten groene tas (waarvan de kleur er allang af was gesleten) achter zich aan sleepte. Er zat niet veel in; je zou toch zeggen dat iemand die al haar bezittingen meenam toch minstens een paar reistassen nodig had, maar dat was niet zo.
Toen Ichigo binnen kwam hoorde ze nog net het eind van de regels, die een vrouw in een typisch Japanse kimone, vertelde.
Ichigo zuchtte even maar keek toch vrolijk om haar heen. Wat had ze allemaal gemist?